O ojczyźnie wielu wielkich napisało wiele wierszy. Najbardziej wzruszające to chyba te, w których ojczyzną staje się krajobraz widziany z okna – pola, lasy, łąki, podwórka, kawałek błękitu. A w tym krajobrazie – bliscy ludzie, odwieczne rytuały i poczucie, że jakoś przynależy się do tego miejsca na Ziemi. Prawdziwym wierszem o takiej ojczyźnie opowiedzieli nam mieszkańcy Nieboczów – wsi, której już nie ma. A która wciąż kwitnie w ich pamięci.
