Poekstrakcyjna śruta rzepakowa to ważne źródło białka w paszach dla świń. To, co ogranicza jej szersze wykorzystanie w żywieniu trzody chlewnej, to niższa wartość pokarmowa niż poekstrakcyjnej śruty sojowej, co jest uwarunkowane przede wszystkim mniejszą zawartością białka, w tym lizyny, większą zawartością włókna pokarmowego i związaną z tym niższą wartością energetyczną oraz obecnością związków antyżywieniowych, takich jak glukozynolany. Związki wykazują szkodliwe działanie na funkcje organizmu. Białko śruty rzepakowej w porównaniu ze śrutą sojową zawiera natomiast więcej aminokwasów siarkowych (metionina, treonina, cystyna).
Produkty rzepakowe zawierają związki fenolowe oraz fityniany. Pierwsze z nich, wchodząc w reakcję z białkiem paszy, prowadzą do zmniejszenia jego wykorzystania oraz są przyczyną wraz z glukozynolanami gorzkiego smaku paszy. W rezultacie może dochodzić do zmniejszenia pobrania paszy przez świnie, co w konsekwencji odbija się ujemnie na przyrostach i zdrowotności zwierząt. Same glukozynolany nie są szkodliwe, jednak w organizmie zwierzęcym ulegają rozkładowi przez enzym mirozynazę, który występuje w nasionach rz...
