Przyczyna, to oczywiście wysokie dawki potasu pobieranego luksusowo, stosowane na użytki zielone i jego antagonizm z magnezem oraz wapniem. Zwierzęta żywione dużymi ilościami takiej zielonki bez odpowiedniej ilości blokowanego magnezu zapadały właśnie na tężyczkę pastwiskową.
Silne i słabe antagonizmy
O antagonizmach i synergizmach między składnikami pokarmowymi wie każdy rolnik, a powyższy przykład pokazuje ekstremalne skutki jednego z wielu silnych antagonizmów. Ma on także miejsce pomiędzy: potasem i sodem, fosforem i cynkiem, fosforem i żelazem, wapniem i magnezem, wapniem i cynkiem, wapniem i manganem, wapniem i borem, wapniem i żelazem, siarką i molibdenem. Nie jest oczywiście tak, że obecność jednego pierwiastka powoduje blokowanie w całości drugiego i deficyt w stosunku do potrzeb pokarmowych roślin. Ważny jest w tym ilościowy stosunek antagonistycznych pierwiastków. Do silnych antagonizmów i jednocześnie niedoborów pokarmowych roślin dochodzi w przypadku dużych dysproporcji między pierwiastkami, jednak jest to zjawisko bardzo złożone.
Mam nadzieję, że przypomnienie podstawowych zależności zmotywuje i skłoni rolników do zgłębie...
