Jarzębogrusza prawdopodobnie została odkryta na początku XVII w. Jak podają niektóre publikacje, dokonał tego francuski botanik na terenie Alzacji. To ok. 15-metrowej wysokości drzewo jest naturalnym mieszańcem jarzębu mącznego i gruszy pospolitej.
Obecne gatunki jarzębogruszy są mieszańcami ówczesnego mieszańca. Najpopularniejsza jest jarzębogrusza uszkowata dorastająca maksymalnie do 12 metrów wysokości. Swoim pokrojem przypomina gruszę i wysokością również jej niekiedy dorównuje. Drzewo posiada okrągłe lub owalne, czasem podłużne liście osiągające 10 cm. W maju przypada jej okres kwitnienia i wówczas pokrywa się masą białych kwiatów o średnicy ok. 3 cm, zebranych w 8-centymetrowe baldachogrona. Owocuje w sierpniu–wrześniu, rodząc około 5-centymetrowe gruszkowate lub kuliste owoce podobne kształtem do jabłek lub też gruszek Bergamoty Złocistej. Można się również spotkać z opinią, że bardziej zbliżone są do spłaszczonych gruszek. Te zielonkawe owoce z niewielkim czerwonym rumieńcem, pojawiającym się od strony dobrze nasłonecznionej, mają ziarnisty, żółty, soczysty miąższ o bardzo słodkim smaku. Trochę zbliżonym do gruszek. Owoce bardzo lubiane są przez ptaki oraz zarówno na drzewie, jak i po opadnięciu, zjadane są przez osy, co świadczy o ich bardzo dobrym smaku. Jako że jest to owoc jadalny, doskonale się sprawdza w przetworach, konfiturach, kompotach, ciast, deserów i wielu innych, ale najchętniej spożywany jest na suro...
