Krzew Hebe – na cześć bogini młodości

W celu odszukania okrytych burzą cudnych kwiatów krzewów hebe dobrze jest odwiedzić najbliższy ogród botaniczny. Oczywiście nie jest to konieczny warunek, bo możliwe, że któryś z naszych przyjaciół czy znajomych jest posiadaczem tej rośliny.

Cechą charakterystyczną hebe są błyszczące zimozielone liście, w niektórych odmianach pokryte woskowym nalotem. Jego warstwa pozwala roślinie przetrwać suszę fizjologiczną, dzięki czemu nie cierpi ona tak bardzo z powodu niedoboru wilgoci. Pośród gatunków spotykamy okazy zarówno o wyprostowanych pędach, jak również płożące, silnie się zagęszczające. W związku tym, że roślina pochodzi z Nowej Zelandii, Nowej Gwinei czy Chile, gdzie porasta w stanie dzikim ogromne obszary, wymaga wilgotnego podłoża i słabo znosi mroźne zimy. Nie zrażajmy się jednak, gdyż istnieją odmiany, które dobrze sobie radzą w naszych warunkach klimatycznych, a jeżeli spodoba nam się okaz odmiany mniej odpornej, nic nie stoi na przeszkodzie, by uprawiać ją jako roślinę doniczkową.

Hebe tłustolistna ozdobne ma nie tylko kwiaty, ale i liście. Będzie więc ozdobą ogrodu po przekwitnieniu

Hebe w warunkach naturalnych osiąga ok. 2 m wysokości, w naszej strefie klimatycznej dorasta do 1 m, czasem zdarza się więcej. Na końcach gęsto ulistnionych pędów od maja (zależnie od gatunku) do pierwszych przymrozków rozwijają się drobne kwiaty zebrane w większe grona w kolorze białym, niebieskim lub fioletowym. W uprawie najważniejsze jest zapewnienie podłoża o kwaśnym odczynie, więc doskonałym miejscem sadzenia będzie towarzystwo roślin wrzosowatych. Poza tym, wymaga próchnicznej, przepuszczalnej gleby, stanowiska słonecznego i osłoniętego od zimnych wiatrów. Ponieważ hebe nie mają zbyt dobrze wykształconego systemu korzeniowego, dobrze jest ziemię wokół roślin wyściółkować korą sosnową, kwaśnym torfem, kwaśnym kompostem, co pozwoli utrzymać odpowiedni odczyn gleby, a także uchroni przed porostem chwastów i utratą wilgoci. Młode rośliny w okresie suszy wymagają podlewania, nie w takim stopniu jak różaneczniki, które są bardzo wrażliwe na niedobór wody, ale o właściwej wilgotności gleby w przypadku młodej hebe trzeba pamiętać. Podobnie jak różaneczniki czy azalie hebe nie wymagają cięcia, usuwamy jedynie uszkodzone pędy i przekwitłe kwiaty.

W pierwszym i drugim roku po posadzeniu bezpieczniej będzie, gdy nasze ogrodowe gatunki hebe osłonimy przed działaniem mrozu i wysuszającego wiatru, nakrywając je gałązkami z roślin iglastych. Ważnym elementem dobrego zimowania jest również nawożenie. W początkach sierpnia należy zasilić roślinę nawozami potasowymi zwiększającymi mrozoodporność. W okresie wegetacji, a dokładnie w maju, rośliny komplementuje się ogólnie dostępnymi nawozami dla roślin kwasolubnych.

Koniec lipca i sierpień to pora, by spróbować rozmnożyć hebe przez sadzonkowanie lub odkłady, choć lepszym terminem tego zabiegu jest wiosna. Rozmnażanie jest łatwe i rokuje dobre efekty, ale problemem jest pobieranie sadzonek. Jeżeli mamy ten gatunek roślin w ogrodzie, sprawa jest prosta. Jeżeli mają je znajomi, też kłopotu być nie powinno. Z wierzchołkowych, półzdrewniałych pędów odcinamy sadzonki o długości ok. 10 cm, usuwamy 2–3 pary dolnych liści, a następnie umieszczamy sadzonki w doniczkach o średnicy ok. 8 cm, które są wypełnione mokrą mieszaniną piasku z torfem i ustawiamy w inspekcie. Tu pozostają do następnego roku, by jesienią wysadzić je na miejsce stałe. Rośliny można posadzić do gruntu jeszcze w tym samym roku, bo sadzonki szybko się ukorzeniają, ale jest to zbyt ryzykowne. Jeżeli zima jest surowa, okrywamy inspekty z sadzonkami słomą.

Hebe w zależności od odmiany tworzy kłosy kwiatów w kolorze białym, niebieskim, fioletowym, różowym lub bordowym

Wśród gatunków uprawianych w naszych warunkach spotkać możemy hebe widłakowatą. Jest to roślina tworząca kępki o łodygach dorastających do 20–30 cm, które do złudzenia przypominają widłaki. Rośliny tego gatunku doskonale nadają się na rabaty i wrzosowiska. Kolejnym gatunkiem jest hebe orchowata o listkach przywodzących na myśl łuski, przypominająca mech. Tworzy pędy delikatnie płożące i gęsto rozgałęzione. Bardzo efektownie prezentuje się w ogrodzie i osiąga ok. 40 cm wysokości. Ciekawie wygląda hebe bukszpanolistna, której listki są niewielkie, ciemnozielone i przypominają, jak sama nazwa wskazuje, liście bukszpanu. Roślina dorasta do 1 m wysokości. Innym, równie ciekawym gatunkiem, jest hebe tłustolistna. Jej listki pokryte są szarym, woskowatym nalotem sprawiającym wrażenie tłustego. Gatunek ten dorasta w naszych warunkach do 50 cm wysokości. Wśród jej odmian znajdziemy charakteryzujące się czerwonymi bądź białymi, żółtymi obwódkami liści, co dodaje roślinie uroku.