Niekorzystne antagonizmy mają miejsce pomiędzy: potasem i sodem, fosforem i cynkiem, fosforem i żelazem, wapniem i magnezem, wapniem i cynkiem, wapniem i manganem, wapniem i borem, wapniem i żelazem, siarką i molibdenem.
Ważny jest ilościowy stosunek antagonistyczny pierwiastków
Nie jest oczywiście tak, że obecność jednego pierwiastka powoduje blokowanie w całości drugiego i od razu mamy deficyt w stosunku do potrzeb pokarmowych roślin. Ważny jest ilościowy stosunek antagonistycznych pierwiastków. Do silnych antagonizmów i jednocześnie niedoborów pokarmowych roślin dochodzi w przypadku dużych dysproporcji między pierwiastkami i jest to zjawisko bardzo złożone. Dokładnie i przystępnie antagonizmy i synergizmy opisał w dostępnej literaturze prof. dr hab. Czesław Szewczuk z UP w Lublinie.
Antagonizm wyraża się w unieruchamianiu i utrudnianiu pobierania jednego składnika przez inny.
O sile antagonizmów lub synergizmów między pierwiastkami decyduje nie tylko ich obecność, niedobór lub nadmiar w glebie, ale także wilgotność gleby, temperatura gleby, zawartość próchnicy, obecność pożytecznych mikroorganizmów, wydzielin korzeniowych uprawianych roślin, ...
