Zgodnie z art. 2 b Ustawy z 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego, nabywca nieruchomości rolnej jest obowiązany prowadzić gospodarstwo rolne, w skład którego weszła nabyta nieruchomość rolna, przez okres co najmniej 10 lat od dnia nabycia. W przypadku osoby fizycznej powinien prowadzić to gospodarstwo osobiście. W okresie tym nabyta nieruchomość nie może być zbyta ani oddana w posiadanie innym podmiotom. Zgodę na przeniesienie własności lub posiadania gruntów rolnych przed upływem 10 lat od nabycia może wyrazić jedynie sąd, jeżeli konieczność dokonania którejś z tych czynności wynika z przyczyn losowych, niezależnych od nabywcy. Np. w wypadku, gdy stanie się on niezdolny do pracy rolniczej i będzie zmuszony przejść na rentę.
Te wymogi nie mają jednak zastosowania m.in. do sytuacji, w których nabywcą nieruchomości rolnej jest osoba bliska. W świetle wymienionej na wstępie Ustawy, pod pojęciem „osoby bliskiej” należy rozumieć zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, dzieci rodzeństwa, małżonka, osoby przysposabiające i przysposobione.
Potwierdza to też uchwała Sądu Najwyższego z 22 czerwca 2017 r. (sygn. akt: III CZP 24/17). SN stwierdził w niej, że zbycie nieruchomości rolnej przez nabywcę przed upływem 10 lat od nabycia osobie bliskiej w rozumieniu Ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego nie wymaga zgody sądu.
Tak więc dzieci Państwa nie będą miały obowiązku osobistego prowadzenia gospodarstwa przekazanego im w darowiźnie przez 10 lat. Będą zatem mogły sprzedać je lub wydzierżawić bez konieczności uzyskania zgody sądu.
Alicja Moroz
