Ubój na własne potrzeby i z konieczności - zasady
Gdy zapadnie decyzja o świniobiciu, należy koniecznie z co najmniej 24-godzinnym wyprzedzeniem poinformować o tym powiatowego lekarza weterynarii. To samo powinny zrobić również podmioty prowadzące gospodarstwa, w których dokonuje się na użytek własny uboju zwierząt pochodzących z innych gospodarstw. Ponadto, posiadacz zwierzęcia ma obowiązek złożenia w biurze powiatowym ARiMR, na właściwym formularzu lub za pośrednictwem Internetu, zgłoszenia uboju zwierzęcia w gospodarstwie. Zgłoszenia należy dokonać w terminie 30 dni w przypadku świń oraz 7 dni – bydła, owiec i kóz, od dnia, w którym ubój miał miejsce. W przypadku zgłoszeń ubojów dotyczących bydła należy dołączyć paszporty bydła. Gdy ubój na użytek własny ma być wykonany w innym gospodarstwie, przemieszczenie zwierzęcia do miejsca uboju powinno być odnotowane w Systemie Identyfikacji i Rejestracji Zwierząt oraz w paszporcie zwierzęcia.
Warto pamiętać, iż produkcja mięsa przeznaczonego na użytek własny, tj. pozyskiwanie mięsa z utrzymywanych w gospodarstwie zwierząt, wiąże się z dodatkowymi czynnościami weterynaryjnymi, m.in. koniecznością przeprowadzenia badania w kierunku włośnicy (w przypadku świń) oraz zagospodarowania materiału szczególnego ryzyka w przypadku cieląt (do 6. miesiąca życia), owiec i kóz.
Nierzadko rolnicy są zmuszeni do uboju z konieczności, bo np. zwierzę złamało nogę, co uniemożliwia mu naturalne poruszanie się i tym samym transport do rzeźni. Przed takim ubojem konieczne jest wezwanie lekarza weterynarii, aby stwierdził, że zwierzę może być mu poddane. Gdy rolnik będzie chciał sprzedać mięso, musi znaleźć rzeźnię, która przyjmie tuszę zwierzęcia wraz z narządami wewnętrznymi. Aby można było wprowadzić mięso na rynek, urzędowy lekarz weterynarii musi wydać ocenę przydatności mięsa do spożycia. Ubój z konieczności powinien być dokonany przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje, tj. takie same jak w przypadku uboju zwierząt w rzeźni.
Magdalena Szymańska
