2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podjęcie leczenia, rehabilitacji lub reintegracji osób uzależnionych jest co do zasady dobrowolne. Zasada dobrowolności nie obowiązuje jedynie w przypadku:
- osób niepełnoletnich;
- sprawców przestępstw, które pozostają w związku z używaniem środków odurzających lub psychotropowych.
Jeśli zatem syn jest niepełnoletni, może Pan złożyć wniosek do sądu rodzinnego na podstawie art. 30 ww. Ustawy o skierowanie na przymusowe leczenie i rehabilitację. Czasu przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie może on być jednak dłuższy niż 2 lata. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat, przed zakończeniem przymusowego leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas niezbędny do osiągnięcia celu leczenia lub rehabilitacji, łącznie nie dłuższy jednak niż 2 lata.
Jeśli natomiast syn skończył już 18 lat i nie jest ubezwłasnowolniony, to przymusowe leczenie mogłoby nastąpić tylko wówczas, gdyby uzależnienie od narkotyków doprowadziło do choroby psychicznej lub jej podejrzenia. W takiej sytuacji możliwe jest bowiem zastosowanie Ustawy z 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Zgodnie z jej art. 21 osoba, której zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, może być poddana badaniu psychiatrycznemu bez swojej zgody.
Brak zgody może także towarzyszyć przyjęciu do szpitala psychiatrycznego. Dotyczy to przypadków, gdy zachowanie osoby chorej psychicznie sugeruje, że z powodu choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. Jeżeli zachodzą wątpliwości, czy dana osoba jest chora psychicznie, a istnieje podejrzenie, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, wówczas także istnieje możliwość przyjęcia jej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody w celu wyjaśnienia wątpliwości. Pobyt w szpitalu nie może trwać dłużej jednak niż 10 dni.
Brak zgody może także towarzyszyć przyjęciu do szpitala psychiatrycznego. Dotyczy to przypadków, gdy zachowanie osoby chorej psychicznie sugeruje, że z powodu choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób. Jeżeli zachodzą wątpliwości, czy dana osoba jest chora psychicznie, a istnieje podejrzenie, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, wówczas także istnieje możliwość przyjęcia jej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody w celu wyjaśnienia wątpliwości. Pobyt w szpitalu nie może trwać dłużej jednak niż 10 dni.
