Po pierwsze, mogą dokonać umownego zniesienia, tzn. w formie aktu notarialnego, czyli np. przyznać gospodarstwo jednemu ze spłatą drugiego czy też podzielić pomiędzy siebie składniki gospodarstwa. W takiej sytuacji współwłaściciele dysponują dużą swobodą. Przy umownym „podziale” zniesienie współwłasności nie podlega bowiem żadnym ograniczeniom ani kontroli. Wystarczy, że wybiorą się do notariusza. Przedstawią zgodnie zasady zniesienia współwłasności i na tej podstawie sporządzą akt notarialny. Oczywiście trzeba będzie uiścić taksę notarialną i koszty wpisu do księgi wieczystej. Inaczej będzie w sytuacji sądowego zniesienia współwłasności gospodarstwa, gdy współwłaściciele nie mogą dojść do porozumienia. Wtedy sąd zniesie współwłasność, opierając się na zasadach wynikających z Kodeksu cywilnego.
W pierwszej kolejności sąd rozważy, czy możliwy jest podział w naturze gospodarstwa między współwłaścicieli w częściach odpowiadających wysokości ich udziałów. Jeżeli okaże się, że byłoby to sprzeczne z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej, wówczas znajdzie zastosowanie drugi sposób. Polega on na przyznaniu gospodarstwa jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych. Sąd w pierwszej kolejności przyzna gospodarstwo temu, na którego wyrażą zgodę pozostali. W razie braku zgody wszystkich – temu z nich, który prowadzi gospodarstwo lub stale w nim pracuje.
Jeżeli warunki takie spełnia kilku współwłaścicieli albo jeżeli nie spełnia ich żaden z nich, sąd przyzna gospodarstwo temu z nich, który daje najlepszą gwarancję jego należytego prowadzenia.
Trzeci sposób zniesienia współwłasności gospodarstwa polega na jego sprzedaży. Znajduje on zastosowanie na wniosek wszystkich współwłaścicieli albo w wypadku niewyrażenia zgody przez żadnego na przyznanie mu gospodarstwa. Dużo wątpliwości budzą zasady podziału. Podziału w naturze gospodarstwa rolnego można dokonać tylko wtedy, gdy nie jest on sprzeczny z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej. Kodeks cywilny nie zawiera jednak definicji takiej gospodarki. Sprzeczność z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej musi być bowiem oceniana w odniesieniu do stanu faktycznego. W jednym z uzasadnień postanowienia Sąd Najwyższy stwierdził, że sprzeczność podziału z zasadami prawidłowej gospodarki zachodzi wtedy, gdy reguły te przemawiają przeciwko podziałowi, np. gdyby istniała szansa na podjęcie towarowej produkcji rolnej w działowym gospodarstwie przez któregoś ze współwłaścicieli, natomiast podział doprowadziłby do powstania nieżywotnej jednostki (lub jednostek), która z góry skazana byłaby na wyłączenie z produkcji rolnej.
