Kiedy zgnilizna twardzikowa pojawia się w uprawie rzepaku?
Prawdopodobieństwo wystąpienia zgnilizny twardzikowej w uprawie rzepaku wzrasta w okresie kwitnienia i dojrzewania rośliny w wilgotnych warunkach. Choroba jest najbardziej agresywna na polach, gdzie przerwy między latami uprawy rzepaku a innymi roślinami żywicielskimi są zbyt małe. Największe zagrożenie dla upraw rzepaku stanowią formy przetrwalnikowe tzw. sklerocja, które zachowują w glebie zdolność do infekcji roślin przez kilka lat.
Jaki jest próg szkodliwości zgnilizny twardzikowej w uprawie rzepaku?
W polskich warunkach klimatycznych za próg szkodliwości zgnilizny twardzikowej rzepaku uznaje się wystąpienie 1 rośliny z objawami infekcji na 1 m2 powierzchni.
Kiedy rolnicy najczęściej zauważają wystąpienie zgnilizny twardzikowej w uprawie rzepaku?
Jak można przeczytać na Platformie Sygnalizacji Agrofagów, polscy rolnicy najczęściej zauważają występowanie zgnilizny twardzikowej w uprawie rzepaku dopiero po żniwach, gdy na ściernisku widoczne są białe, kruszące się łodygi wypełnione sklerocjami, które w wyniku koszenia wypadają do gleby, stwarzając zagrożenia dla infekcji w przyszłych sezonach wegetacyjnych.
Jak ograniczyć występowanie zgnilizny twardzikowej w uprawie rzepaku?
Występowanie zgnilizny twardzikowej w uprawie rzepaku można ograniczyć, stosując w pierwszym etapie środki niechemiczne, a w drugim chemiczne. Takie działanie wpisuje się w ogólne zasady integrowanej ochrony roślin.
Przed siewem rzepaku lub w jego trakcie zaleca się zastosowanie środka zawierającego jako s.cz nadpasożytniczego grzyba: Coniothyrium minitans, aplikowanego doglebowo w formie oprysku poprzez wymieszanie go z glebą na głębokości 10-15 cm. Jest to substancja czynna, mająca działanie selektywne, która w glebie zwalcza przetrwalniki grzybów z rodzaju Sclerotinia, niszcząc je i ograniczając w ten sposób zdolność porażania roślin. Podobne działanie wykazują również środki zawierające grzyby z rodzaju Trichoderma.
Ponadto zaleca się wykorzystywanie metod agrotechnicznych, czyli właściwy płodozmian oraz staranne niszczenie resztek pożniwnych, w których mogą występować organizmy chorobotwórcze zdolne do prażenia roślin uprawnych w kolejnym sezonie wegetacyjnym.
Przeczytaj również:
Oprac. Justyna Czupryniak
Źródło: Platforma Sygnalizacji Agrofagów
