Kiedy posadzić gruszę?
Gruszę z gołym korzeniem sadzimy tuż po zakupie sadzonki – jesienią i wiosną. Niektórzy sadownicy uważają, że jesienny termin jest lepszy, bo gleba obfituje w wilgoć a wiosną bywa gorzej. Musimy się liczyć z tym, że grusza jest gatunkiem o większych wymaganiach, co do stanowiska od jabłoni. Gatunek ten preferuje glebę ciepłą, przepuszczalną, żyzną, o pH 6,2–6,7 i umiarkowanie wilgotną, stanowisko słoneczne, o wystawie południowej, południowo-zachodniej i osłonięte. Grusza doskonale znosi uprawę szpalerową, którą stosujemy np. przy małej powierzchni kwatery.
O czym należy pamiętać, zakładając sad gruszowy?
Ponieważ w Polsce dominują tereny o glebach lekkich, piaszczystych, ubogich w próchnicę, musimy, nim zdecydujemy się na założenie sadu gruszowego, zadbać o dostarczanie materii organicznej oraz składników pokarmowych, szczególnie w pełni owocowania. Podstawą nawożenia i użyźniania będzie rokroczne dostarczanie np. obornika bydlęcego, a także nawozów mineralnych, w tym azotu i potasu w czasie pełni owocowania. Bardzo istotne jest również podawanie azotu i magnezu w formie dolistnej a w czasie wzrostu owoców również potasu.
Jak sadzić gruszę?
Bardzo ważne jest sadzenie grusz w odpowiednio przygotowany dołek, który powinien mieć średnicę dwa razy większą od bryły korzeniowej. Jego dno należy spulchnić, by korzenie mogły swobodnie się rozrastać. Sadzonek nie umieszczamy zbyt głęboko, bo to im nie służy a górna powierzchnia bryły korzeniowej powinna wypadać równo z powierzchnią gruntu a miejsce szczepienia wyraźnie wyżej. Po umieszczeniu drzewka w dołku, dokładnym przykryciu ziemią, wokół tworzymy misę i podlewamy. Przed nadejściem chłodniejszych dni wokół pnia drzewka tworzymy kopiec z ziemi lub kompostowanej kory (która pozwoli utrzymać odpowiednią wilgotność) do wysokości ok. 20 cm, w celu zabezpieczenia bryły korzeniowej przed spadkami temperatur.
Jak stworzyć nierozłożystą koronę gruszy?
Słabo rosnące drzewa, które nie tworzą rozłożystych koron, wymagają mniej zabiegów pielęgnacyjnych i przeważnie są formowane w tzw. koronę wrzecionową. Polega to na tym, że pędy boczne, które jeszcze nie są zbyt twarde, odchyla się od przewodnika pod kątem ok. 60 stopni. Można zastosować do tego celu deseczki, listewki bądź obciążniki. Mocne pędy rosnące pionowo należy usunąć. Pęd centralny i pędy boczne należy skrócić, by zmusić je do rozgałęzienia. A może cięcie szpalerowe? Polega na prowadzeniu drzew przy konstrukcji z drutów. Drzewka muszą być przygotowywane do tej metody od najmłodszego wieku. Pędy boczne przymocowuje się poziomo do rozpiętych drutów i skraca tak, aby owocowały na całej długości. Cięcie formujące szpaleru wykonuje się zimą, pędy pionowe przycinamy latem.
Jakie odmiany grusz są najbardziej popularne?
Największym powodzeniem wśród odmian cieszy się Konferencja, która w okres owocowania wchodzi w drugim roku od posadzenia, jest bardzo plenna, smaczna i charakteryzuje się stosunkowo małymi wymaganiami glebowymi. Dojrzałość zbiorczą osiąga od drugiej dekady września do początków października. Owoce są pozbawione połysku, żółte, o brązowo złotawym ordzewieniu, miąższ jest kremowy, aromatyczny, słodki i soczysty.
Znana i ceniona jest również Bonkreta Williamsa. W przypadku tej odmiany należy unikać terenów, gdzie występuje zaraza ogniowa, gdyż jest na nią bardzo wrażliwa. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w pierwszej dekadzie września. Owocuje bardzo obficie, corocznie. Skórka jest matowa, cienka, żółta, czasem z lekkim rumieńcem. Miąższ kremowy, delikatny, soczysty słodki o lekko korzennym aromacie.
Faworytka, czyli Klapsa jest najcenniejszą letnią odmianą. W okres owocowania wchodzi wcześnie, rodzi średnie lub duże owoce o regularnym kształcie, z lekkim rumieńcem. Miąższ jest niezwykle smaczny, soczysty, kremowobiały. Dojrzałość zbiorczą osiąga w drugiej dekadzie sierpnia.
Gruszą o atrakcyjnym wyglądzie jest General Leclerc. To odmiana polecana do uprawy w sadach ekologicznych, lecz ma tendencje do porażenia zarazą ogniową. W okres owocowania wchodzi w drugim roku po posadzeniu. Dojrzałość zbiorczą osiąga w pierwszej dekadzie października, owoce przechowują się bardzo dobrze i najsmaczniejsze są w 2 tyg. po zbiorze. Charakteryzują się wysokimi walorami smakowymi, wybitnie deserowe. Miąższ kremowobiały, delikatny, soczysty, kwaskowato-słodki. Skórka pokryta brązowo-miodowym ordzewieniem.
A może warto posadzić Lipcówkę Kolorową, której owoce dojrzewają w lipcu i są apetycznie wybarwione. W okres owocowania wchodzi w 3–4 roku uprawy. Owoce mają kruchą, błyszczącą skórkę z lekkim rumieńcem i bardzo drobnymi szarordzawymi przetchlinkami. Gruszki są wyrównane, mają bardzo smaczny, choć niezbyt słodki smak, miąższ zielonkawokremowy, średnioziarnisty i mało soczysty.
Bojniczanka to kolejna propozycja. Dojrzałość zbiorczą osiąga w drugiej dekadzie września. Ma wysoką wytrzymałość na mróz i polecana w szczególności do nasadzeń w chłodniejszych rejonach kraju. Stosunkowo odporna na parcha. Owoce mają skórkę średniej grubości, mocną, gładką, błyszczącą, pokrytą w przeważającej części ordzewieniem. Miąższ jest białawy, słodko-kwaskowaty, soczysty, średnioziarnisty. Jest jeszcze wiele odmian wartych zainteresowania, my podaliśmy tylko te najczęściej uprawiane.
Małgorzata Wyrzykowska
