Kora, trociny, drobne zrębki, skoszona trawa, igliwie bądź liście – to materiały organiczne nadające się do ściółkowania roślin. Wszelkie puste przestrzenie, wypełnione np. korą czy ozdobnym kamieniem, stanowią element dekoracyjny ogrodu.
Wyjście dla zapracowanych
Ściółka uniemożliwia rozwój większości chwastów, a gdy już się pojawią, o wiele łatwiej jest je usunąć. Dzięki temu unikniemy używania herbicydów do zwalczania chwastów, np. na ścieżkach, a tym samym zmniejszymy skażenie chemikaliami wody gruntowej, gleby i upraw. Kolejną zaletą jest ograniczenie parowania wody. Pozwala to zmniejszyć ilość tej używanej do podlewania rabat. A jak wiadomo, woda staje się deficytowym i coraz droższym dobrem.
Dodatkowym atutem ściółki, o czym często zapominamy, jest utrzymywanie niższej temperatury wokół korzeni latem i wyższej w chłodniejsze noce, przez co nie zostaną zakłócone procesy rozwojowe korzeni.
Zimą natomiast ściółkowanie uchroni glebę przed szybkim zamarzaniem i rozmarzaniem. Ważnym aspektem jest także dostarczanie składników odżywczych przez rozkładającą się ściółkę i zapobieganie erozji gleby. To wszystko sprawi, że rośliny będą bujniej rosły, staną się silniejsze i odporniejsze na choroby i szkodniki. Aby jednak osiągnąć jak najlepsze efekty i maksymalne korzyści, musimy dobrać odpowiednią ściółkę.
Najlepiej wybrać ogólnie dostępną, by można ją było bez problemu uzupełnić, tanią i łatwą do rozłożenia. Folia czy agrowłóknina nie są dobrym i wygodnym materiałem w już istniejącym ogrodzie. Sprawdzą się natomiast podczas jego zakładania. Najważniejsze, by ściółka była dopasowana do miejsca i funkcji, które ma spełniać, czyli bardziej przepuszczalna i mniej trwała na rabatach, a odporna na ścieżkach. Ściółka ma również ładnie wyglądać, warto więc zastanowić się nad kolorami i fakturą, by pasowały do stylu naszego ogrodu.
Tradycyjnym materiałem do ściółkowania jest kora, z której tworzymy warstwę 5–10 cm. To dostępny, estetyczny i dosyć trwały materiał. Nadaje się pod wszystkie rośliny, niestety, mielony ogranicza dostęp azotu do gleby.
Dla kwasolubnych
Trociny nadają się do ściółkowania roślin kwasolubnych. Ich wada to możliwość wymywania, wydmuchiwania. Dodatkowo ograniczają dostęp azotu, a zbite nie przepuszczają wody. Podczas rąbania drewna wokół pnia znajdziemy wiele zrębków, jest to kolejny dostępny materiał, który możemy spokojnie wykorzystać w ogrodzie. Tworzymy z nich ściółkę do 10 cm grubości wokół roślin. Ich wadą jest niedostateczne przepuszczanie azotu.
Tłuczeń, drobne kamienie czy keramzyt to idealne materiały do wysypywania ścieżek, miejsc wokół drzew i krzewów, a także innych roślin. Są dekoracyjne, dodają elegancji, szybko się nagrzewają od słońca. Wystarczającą warstwą będzie grubość ok. 10 cm. Ich wadą może być koszt, ponadto keramzyt wchłania dużo wody.
Liście i igliwie to materiał dostępny w każdym ogrodzie. Ich zaleta to dobre przepuszczanie wody i jednoczesna ochrona przed rozwojem chwastów. Ściółkę możemy wykorzystać do podsypywania wielu roślin, drzew i krzewów, a igliwie jest doskonałym materiałem do ściółkowania truskawek i borówek.
Słoma, siano czy trawa nadają się do ściółkowania dopiero po rozdrobnieniu. Dostępne w każdym ogrodzie, szybko się rozkładają i dostarczają azotu. Siano i skoszona trawa nie mogą zawierać nasion chwastów.
Pamiętajmy jednak, by wszelkie zastosowane ściółki układać w odległości ok. 10 cm od pnia drzewa, pędów krzewów czy korzeni innych roślin. Nowo posadzone rośliny źle znoszą ściółkę z kory, gdyż rozkładająca się kora zużywa duże ilości niezbędnego roślinom azotu. Dlatego dobrze jest przed wyściółkowaniem zasilić podłoże nawozem organicznym, np. przefermentowanym kompostem lub obornikiem.
Małgorzata Wyrzykowska
