Co się dzieje, gdy gleba ma niedobór próchnicy?
Najcenniejsza jest próchnica, czyli mieszanina substancji, które powstały w wyniku rozkładu tkanek roślinnych lub połączenia resztek roślinnych ze zwierzęcymi w wyniku działalności organizmów glebowych, np. dżdżownic. Brak próchnicy w glebie sprawia, że gleby lekkie są przepuszczalne i tracą szybko wodę, są także ubogie w składniki pokarmowe, co objawia się np. szybkim więdnięciem roślin uprawnych podczas upałów. To zaś zmusza nas do podlewania. Gleby ciężkie zaś są pozbawione dostatecznej ilości powietrza i kiedy intensywnie pada, nie pozwalają na pielęgnację na skutek stania wody w grządkach. Dłuższe jej stanie może doprowadzić do gnicia korzeni roślin.
Jakie właściwości ma próchnica?
Próchnica przyczynia się do powstawania struktury gruzełkowatej gleby, wpływa na jej porowatość, poprawia zdolność sorpcyjną wody, składników pokarmowych i cząstek stałych. Wpływa korzystnie na pobieranie i uwalnianie składników, takich jak azot, potas czy fosfor, a także mikroelementów niezbędnych do wzrostu i rozwoju roślin.
Jak wprowadzić próchnicę do gleby?
Najlepszą metodą wprowadzenia próchnicy do gleby jest przekopywanie materii organicznej jesienią. Mogą to być różne komposty powstałe z resztek roślinnych, niezawierających chwastów kwitnących. Dobry kompost jest porównywalny do obornika. Powinniśmy wprowadzać go do gleby minimum co 4 lata. Inną materią poprawiającą zawartość próchnicy są rośliny poplonowe (gorczyca, facelia, gryka, rzodkiew oleista).
Jakie składniki dostarczyć do gleby za pośrednictwem nawozów mineralnych?
Dla większości roślin wniesione składniki pochodzenia naturalnego nie są wystarczające dla właściwego ich rozwoju. Dlatego brakujące ilości należy dostarczyć w formie nawozów mineralnych. Jesienią, z myślą np. o uprawie warzyw, można zastosować pełną dawkę nawozów fosforowych, potasowych i magnezowych oraz połowę przewidzianej dawki azotowych. Pozostałą porcję azotowych wysiejemy w trakcie wegetacji w następnym roku. Uprawy sadownicze mają mniejsze zapotrzebowanie pokarmowe, ale też należy je podnawozić, stosując nawozy potasowe, magnezowe i ewentualnie fosforowe. Pod owocujące drzewka 120 do 245 g siarczanu potasu na 10 m2, pod maliny – 110 do 145 g, a pod agrest i porzeczki – 180 do 265 g. Natomiast magnez podajemy w dawce pod drzewka i krzewy owocujące – 145–290 g siarczanu magnezu. Korzystną metodą jest uzupełnienie składników mineralnych poprzez nawozy wieloskładnikowe, np. Azofoskę w ilości 0,5 kg na 10 m2 lub FructusOgrodnik w podobnej dawce.
Nawożenie mineralne wśród roślin ozdobnych uzależnione jest od części dekoracyjnej rośliny. Drzewa i krzewy ozdobne z liści nawozimy nawozami z przewagą azotu (ale tylko latem), kwitnące – nawozami z przewagą fosforu i potasu. Jesienią można zastosować Agrofoskę (60–80 dag/10 m2). W przypadku gatunków bardzo wymagających (cebulowych) dodatkowo stosujemy np. superfosfat potrójny w ilości 20–30 dag/10 m2 i siarczan potasu w dawce 10–15 dag/10 m.
Przeczytaj również:
Małgorzata Wyrzykowska
