W jakim miejscu założyć plantację leszczyny?
Plantację należy zakładać na stanowiskach równych bądź położonych na zachodnich, południowo-zachodnich lub południowo-wschodnich skłonach. Dobrze jest stworzyć roślinom odpowiedni mikroklimat, czyli plantację założyć w miejscu osłoniętym czy to budynkami, czy zadrzewieniem, w szczególności od strony zachodniej skąd głównie wieją mroźne wiatry. Nie polecane są doliny, z uwagi na tzw. zastoiska mrozowe. Leszczyna dobrze rośnie na glebach żyznych, ciepłych, o uregulowanych stosunkach wilgotnościowych, zasobnych w próchnicę i wapń, o pH 6,8–7,2.
Czym wzbogacić glebę przed posadzeniem leszczyny?
Dobrze jest przed sadzeniem wzbogacić glebę w próchnicę, której dostarczymy przez nawożenie obornikiem lub wysiewając rośliny na zielony nawóz na przyoranie. Na nawozy zielone nadaje się gorczyca, facelia, zboża, gryka oraz bobowate. Rośliny te przyorujemy zanim wytworzą nasiona, wcześniej rozdrabniając je np. broną talerzową. Można również zaprawiać dołki pod poszczególne rośliny wsypując na ich dno przefermentowany obornik lub kompost i przykrywając go cienką warstwą ziemi, by korzenie się z nim nie stykały.
W jakiej odległości sadzić leszczynę?
W zależności od żyzności gleby, sposobu prowadzenia plantacji oraz siły wzrostu danej odmiany, dopasowujemy najlepszą rozstawę. Najczęściej zalecaną jest 5 x 4 m lub 6 x 3 m, przy czym na słabszych glebach i przy odmianach o słabszym wzroście można sadzić gęściej. Można niekiedy sadzić w rzędzie co 2 m, ale tylko wówczas, gdy zamierzamy prowadzić leszczynę w formie niskopiennych drzewek. Należy rokrocznie przeprowadzać cięcie utrzymujące luźną koronę, ale tę plantację prowadzimy przez kilka lub kilkanaście lat. Gdy plantacja się zbytnio zagęści, wycinamy co drugie drzewo uzyskują rozstaw co 4 m. W międzyrzędziach pozostawiamy np. czarny ugór, czyli kosimy murawę i likwidujemy chwasty za pomocą kosiarki bądź płytkiej uprawy mechanicznej. Przy uprawie ekologicznej nie stosujemy ugoru herbicydowego.
Jakie szkodniki atakują leszczynę?
Utrapieniem są szkodniki i roztocza żerujące na leszczynie, których jest ok. 200 gatunków. Najgroźniejszym szkodnikiem jest słonkowiec orzechowiec, który jest sprawcą robaczywienia. Samice składają jaja na dojrzewających owocach, wylęgłe larwy wgryzają się do wnętrza orzecha, pozostawiając w skorupce otwór. Susówka leszczynowa jest sprawczynią dziur w liściach. Przędziorek leszczynowiec jest sprawcą początkowo żółtych, potem rdzawych, aż wreszcie brązowych plam na liściach. Misecznik śliwowiec powoduje zasychanie liści i zahamowanie wzrostu pędów. Wielkopąkowiec leszczynowy jest sprawcą usychania pąków liściowych które wcześniej nienaturalnie powiększają się. Zdobniczka leszczynowa, to mszyca, która żeruje na spodniej stronie liści powodując ich deformację i zahamowanie wzrostu rośliny. Na wydzielanej spadzi rozwijają się grzyby sadzakowe.
Wśród chorób powinniśmy się liczyć z moniliozą leszczyny, która objawia się ciemnobrązowymi plamami na okrywach orzechów. Drugą chorobą jest mączniak prawdziwy, czyli biały, mączysty nalot na dolnych liściach krzewów występujący pod koniec lata i powodujący wcześniejsze ich opadanie. Kolejną chorobą jest plamistość liści leszczyny, której towarzyszą brązowe owalne bądź okrągłe plamy.
Przeczytaj również:
Małgorzata Wyrzykowska
