Przyczyną grypy cieląt jest współdziałanie czynników środowiskowych oraz patogenów (bakterii i wirusów). Wśród czynników niezakaźnych ważną rolę odgrywają czynniki stresowe takie jak: transport, błędy żywieniowe, zmiana środowiska i sposób pielęgnacji, a także zabiegi weterynaryjne. Współdziałanie tych czynników pobudza rozwój reakcji stresowej i wydzielanie acetylocholiny, która z kolei wpływa na zwiększoną sekrecję glikokortykoidów, a to ujemnie oddziałuje na organizm zwierzęcia. Powstała sytuacja stwarza doskonale warunki do zasiedlania się przez patogeny górnych dróg oddechowych i następnie przejście ich do dalszych, dolnych odcinków układu oddechowego w tym płuc. Schorzenia te są bardzo groźne i występują u cieląt w wieku od 2 tygodni do 6 miesięcy.
Kliniczne objawy zachorowań nie pozwalają na jednoznaczne określenie przyczyny, ze względu na bardzo duże podobieństwo w przebiegu choroby. U cieląt w wieku od kilku do 12 miesięcy, po kilkudniowym okresie inkubacji obserwujemy duszność, kaszel, przyspieszony i spłycony oddech oraz wyciek z nosa, początkowo surowiczy, a później śluzowy. Objawy te utrzymują się zwykle około tygodnia bez powikłań bakteryjnych. Jednak w tym okresie straty spowodowane przez chorobę są długo rekompensowane przez młody organizm.
Pomimo szybko podjętej terapii, leczenie chorób płuc u cieląt jest trudne. Dlatego najważniejsza jest oczywiście profilaktyka polegająca na zapewnieniu optymalnych warunków utrzymania, unikania przeciągów, stresu, wilgoci oraz błędów żywieniowych. Szczególnie ważne jest zapobieganie zakażeniom bakteryjnym, które prowadzą do zapalenia płuc i opłucnej. W tym celu po ukończeniu 1–2 tygodnia życia warto przeprowadzić szczepienie profilaktyczne, które trzeba powtórzyć w 6 tygodniu życia oseska.
Beata Dąbrowska
